مقایسۀ نتایج درمان جراحی سندرم تونل کارپ با دو روش جراحی باز و جراحی با برش محدود به وسیلۀ چاقوی smillie

سابقه و هدف: سندرم تونل کارپ یکی از شایع‏ترین بیماری‏هایی است که بیماران را به‏کلینیک‏های ارتوپدی می‏کشاند وامروزه جراحان زیادی تمایل به جراحی با برش محدود پیدا کرده‏اند لذا این مطالعه با هدف مقایسه نتایج درمانی جراحی باز با جراحی با برش محدود به وسیلۀ چاقوی smillie صورت گرفته است. مواد و روش ها: در این مطالعۀ آینده‏نگر 72 بیمار (98 عمل جراحی) مبتلا به سندرم تونل کارپال وارد مطالعه شدند و به صورت تصادفی در دو گروه جراحی باز (46 مورد) و جراحی با برش محدود با استفاده از چاقوی smillie (52 مورد) قرار گرفتند. بهبود بالینی به وسیلۀ پرسش نامۀ بوستون مورد ارزیابی قرار گرفت و بهبود الکترودیاگنوستیک، طول مدت جراحی، اندازه برش و عوارض جراحی به کمک تست‏های تی زوجی، تی مستقل و کای دو مقایسه گردیدند. یافته ها: بلافاصله بعد از جراحی به جز در دو مورد از گروه جراحی باز و یک مورد از برش محدود پارستزی برطرف گردید. از نظر پارامترهای الکترودیاگنوستیک بعد از عمل بین دو گروه اختلافی مشاهده نشد. وجود درد بعد از جراحی در هفته‏های دوم و ششم به‏طور معنی‏داری در گروه جراحی برش محدود کم‏تر بود (به ترتیب 035/0=  pو 011/0= p). امتیاز بوستون در ماه سوم بین دو گروه اختلاف معنی‏داری نداشت اما در ماه ششم با اختلاف معنی دار در گروه برش محدود بهتر بود (به ترتیب 515/0= p و 029/0= p ). یک بیمار در گروه جراحی باز دچار باز شدن زخم بعد از کشیدن بخیه‏ها گردید. استنتاج: جراحی با برش محدود با بهبود بالینی سریع‏تری همراه است و با توجه به عدم استفاده از بیهوشی در آن نسبت به جراحی کلاسیک ارجح است.